Epitafium – co to jest?
Czym są epitafia? Epitafium to rodzaj sentencji umieszczanej na grobie zmarłego w celu upamiętnienia. Ta forma została zapoczątkowana już w V w. p. n. e. w Atenach. Duża część epitafium powstawała jeszcze w trakcie życia, a następnie była umieszczana na grobie. Przesłania opisywały zmarłych bądź były pewnego rodzaju życiową nauką. Spotykano również formy czarnego humoru. Główną zasadą było łacińskie memento mori, które przypomina, iż należy pamiętać o śmierci.
Epitafia często są pisane w sposób poetycki lub prozą. Popularną formą sentencji nagrobnych są cytaty z Biblii, bądź życiowe mądrości. Za granicami Polski spotykamy ostrzeżenia, aby nie wchodzić na grób bądź nie przenosić kości zmarłego. Na grobach słynnych osób, możemy spotkać inskrypcje, przedstawiające ich osiągnięcia. Epitafia są silnie zakorzenione w kulturze na całym świecie. Warto pamiętać, aby epitafia na pomniku odzwierciedlały życie, bądź osiągnięcia zmarłego. Wraz z upływem lat tradycja coraz bardziej zanika. W dzisiejszych czasach spotykamy krótkie napisy informujące o tym, kto leży w grobie np. „Tu spoczywa nasz ojciec, dziadek, mąż”.
Przeczytaj także: Napis na szarfie pogrzebowej
Epitafia – przykłady
Znane sentencje nagrobne:
- „Ludzie żyją tak długo, jak długo inni pielęgnują pamięć o nich myśląc i kochając”
- „Wieczność czeka, czas ucieka – Jan Paweł II”
- „Pokój Ci wieczny w cichej krainie, Gdzie ból nie sięga, gdzie łza nie płynie, Gdzie słyszysz Boga głos serdeczny Pokój Ci wieczny.”
- „Gdy serce bić przestaje, szum wiatru, ptaków śpiew tylko pozostaje”
- „Tak krótko żyłem, a tak żyć chciałem. Bóg tak chciał, odejść musiałem.”
- „Odszedłeś od nas tak nagle pozostawiając smutek i wielki żal, A chcieliśmy jeszcze tak wiele dokonać. W sercach naszych trwać będziesz na zawsze.”
- „Nie płaczcie, najbliżsi! Odchodzę ze świata bólu do Królestwa pokoju.”
- „Zniknąłeś mi z oczu na wieczne sny, Zostawiłeś mi smutek i gorzkie łzy.”
- „Ten którego opłakujemy, nie jest nieobecny, lecz tylko niewidoczny, jego oczy promieniejące chwałą odbijają się w naszych oczach pełnych łez.”
- „Zgasłaś nam jak świecy płomyk bez buntu, bez słowa skargi, bezbronna.
Samotna w tej ostatniej drodze i tylko smutek bolesny, i pamięć żywa o Tobie w nas pozostanie, Bo zawsze myślami będziemy przy Tobie.” - „Słonko i radość całego domu. Kwiateczku nasz kochany. Do nóg Boskich cię składamy. By modlitwa twoja miła, żale nasze ukoiła. Nie wrócisz do nas, my pójdziemy do ciebie, byśmy na wieki złączyli się w niebie.”
- „Jakże Cię poznam wśród tylu popiołów, wyzutą z ciała? Sam będąc garścią prochu po zwęglonej pamięci, która nadal się żarzy: w zdrowiu i chorobie, dopóki śmierć nas nie połączy… Jakże Cię poznam wśród tych wszystkich cieni w dolinie umarłych? – Poznasz mnie po utracie tchu, poznasz mnie po spiekocie warg, po urwanym śmiechu, łomocie obcasów, galopie serca.”
Oryginalne epitafia:
- Życie jest jak podróż. Ciągle poznajemy nowe, ale na końcu musimy wrócić do Boskiego domu.
- Koniec życia, staje się początkiem nieskończonej przygody.
- Ciało odejdzie, ale dusza pozostanie wiecznie.
- Śmierć otworzyła bramy nieskończoności.
- Całe życie czekałem na moment pojednania z Bogiem.
- Odszedłem do krainy wiecznego spokoju.
- Spełniłem prośbę Boga, przyszedłem na wezwanie.
- Miłość i wspomnienia nigdy nie przeminą.
- Nie płacz za mną, lecz uśmiechaj się dla mnie.
Zdjęcie główne autorstwa Ken Walker z Pixabay